در این نشست (شنبه، ۸ ژوئیه ۲۰۱۲ برابر با ۱۸ تیر ۱۳۹۱)، نخست به بیان توضیحاتی پیرامون تکلیف تمرینی داده شده در نشست های پیشین (که یافتن یک مورد “یادگرفته” در “سازمان باورهای خود” بود) پرداخته وسپس مروری اجمالی بر فرآیند یادگیری به همراه بیان گونه های آن انجام شد. پس ازآن، یک مثال برای یادگرفتن در زمینه ی “نمازخواندن” بیان شد و در پایان، پاراگراف زیر به عنوان یک تمرین دیگر برای یادگیری مورد بررسی قرارگرفت.
کتابی بسیار قدیمی را می‌‌خوانم که نوشته است:
اگر به زمان‌های مختلف در زندگانی بشری دقت کنیم، می‌‌بینیم که انسانیت در پژمردگی و انسان‌ها غرق در ز‌یان بوده و هستند مگر آن‌جا و آن‌زمان که آدمیان چهار رفتار را پیشه کنند و کرده باشند.
نخست این‌که، به یادگرفتن و دریافتن آن‌چه که “حقیقت انسانیت” است ونیز آن‌چه که غیر از آن است بپردازند و به همراه آن و در مقام دوم، تنها منطبق و مقید بر یادگرفته‌ها و آگاهی‌‌های خود زندگی و رفتار کنند. سوم آن‌که، در کمال مهرورزی و انسان‌دوستی، یکدیگر را بر آن دو کار تشویق و ترغیب کرده و افزون بر‌آن و در مقام چهارم، همگی در این راه شکیبایی را از یاد نبرده از شتاب کردن پرهیز کنند تا بدان سبب، هم پیشی گرفتگان در این راه خودرا جدا از در راه ماندگان ندیده و دست از همراهی کردن با ایشان برندارند و هم، از پس آیندگان دچار یاس و دلسردی نشده خودرا به بیراهه نیاندازند.
بدین ترتیب، با نگاه‌بانی و نگاه‌داری از یکپارچگی و شادابی “انسانیت همبسته و همگانی”، آن ز‌یان فراگیر برای انسان و انسانیت گریبان‌گیر همگان نخواهد شد.
و شگفتی بسیار از آن‌که همه‌ی این حکمت وزین را نویسنده چنان فشرده و موجز بیان داشته است که به کمتر از آن نانوشتنی است.
لطفا برای شنیدن گفت و شنود این نشست از پیوند های زیر استفاده کنید:
